Nederlands Tijdschrift voor Traumatologie

Humerusschachtfracturen hebben een lage incidentie en beslaan 1-2% van alle fracturen. De kans op deze fractuur neemt toe vanaf het 50e levensjaar. Humerusschachtfracturen worden enerzijds veroorzaakt door buiging van of stoot tegen de humerus of ten gevolge van een val op de arm met uitgestrekte elleboog of hand, anderzijds kunnen ook stressfracturen van de humerus ontstaan door repeterende bewegingen of door sterke spiercontracties, zoals bij roeien, speerwerpen en honkbal. Dit zijn vaak spiraalfracturen en die bevinden zich meestal in het distale gedeelte van de humerus. ‘Armpje drukken’ is een sport die veelvuldig op recreatief maar ook op wedstrijdniveau beoefend wordt. Behalve humerusschachtfracturen zijn ook een subscapularis- en proximale bicepspeesruptuur, een tuberculum minusfractuur, avulsiefractuur van de mediale epicondyl, anterieure dislocatie van de elleboog en een olecranonfractuur beschreven als gevolg van armpje drukken. Humerusschachtfracturen ten gevolge van armpje drukken kunnen gepaard gaan met neurovasculair letsel als gevolg van het trauma of de operatie. In de literatuur wordt bij 10-23% van de patiënten zenuwletsel beschreven. De behandeling kan conservatief zijn door middel van een bovenarmgips of sling, of operatief via open reductie en interne fixatie met plaat-schroefosteosynthese of een intramedullaire pen. Wij presenteren drie patiënten met een distale humerusschachtfractuur als gevolg van een wedstrijd armpje drukken. Behalve de biomechanische analyse en de betrokken spiergroepen bespreken we ook de tactiek: Is de aanval de beste verdediging?

De ontwikkeling van het opleidingsplan Structuur Curriculum Heelkunde voor Reflectieve Professionals (SCHERP) door het Concilium Chirurgicum van de Nederlandse Vereniging voor Heelkunde betekent voor de NVT een welkome bijdrage in het streven om te komen tot een opleiding tot traumachirurg in zes jaar. Het heeft enige tijd geduurd, maar het komende jaar lijken de puzzelstukjes op hun plaats te gaan vallen.

Het compartimentsyndroom van het bovenbeen (CSB) is een zeldzame diagnose. Door het grote volume van het compartiment, de elasticiteit van de fascie en de ontsnappingsmogelijkheid naar het gluteale gebied voor vocht, treedt het slechts zelden op. Indien er niet adequaat wordt ingegrepen, kan dit leiden tot necrose van spier- en zenuwweefsel en andere ernstige complicaties. We bespreken een casus van een kickbokser met gecombineerd letsel van het linkerbovenbeen en de rechterknie. Na tijdige fasciotomie en het coilen van een beschadigd vat links werd er in tweede instantie een voorste-kruisbandplastiek rechts verricht. De patiënt had een voorspoedig herstel.

Een luxatiefractuur van de enkel met verplaatsing en opsluiting van de proximaal van de fractuur gelegen fibula naar posterieur, de bosworth-fractuur, wordt slechts incidenteel gezien. In dit artikel wordt een casus gepresenteerd, gevolgd door een beschouwing van de diagnose, behandeling en complicaties van deze zeldzame luxatiefractuur van de enkel. Vroege herkenning en directe repositie van de geluxeerde enkel zijn essentieel. In het geval van een Bosworth-fractuur is gesloten repositie veelal onmogelijk en daarom dienen open repositie en interne fixatie (ORIF) de behandelstandaard te zijn.

Gedisloceerde type-2-fracturen van de distale clavicula hebben een hoge incidentie van non-union. Bij actieve sporters of zware lichamelijke arbeid kan dit beperkingen in het dagelijks leven opleveren. In dit artikel wordt een nieuwe mini-open-techniek beschreven voor de fixatie van gedisloceerde distale claviculafracturen van het type 2 met behulp van CorkscrewsTM (Arthrex, Naples, Florida, VS) in het coracoïd.

Na een stomp buiktrauma geeft de aard van het trauma in combinatie met lichamelijk onderzoek en beeldvormende diagnostiek een indruk van de eventueel aanwezige letsels. Wij beschrijven een patiënte na een hoogenergetisch trauma met pijnklachten in de bovenbuik, een seatbelt sign en vrij lucht intra-abdominaal en retroperitoneaal, suspect voor letsel van het duodenum en het pancreas. Bij laparotomie blijkt er echter sprake te zijn van een sigmoïdperforatie. De discrepantie tussen lichamelijk onderzoek en beeldvormende diagnostiek enerzijds en de uiteindelijke peroperatieve bevindingen anderzijds wordt besproken, evenals de rol hierbij van beeldvormende diagnostiek en de beperkingen ervan. Er dient kritisch te worden gekeken naar het traumamechanisme, de klachten van de patiënt en het resultaat van lichamelijk en beeldvormend onderzoek alvorens een behandeling wordt ingezet.

Wervelfracturen komen bij kinderen relatief weinig voor. Door anatomische en biomechanische verschillen tussen kinderen en volwassenen verschillen de lokalisatie en de aard van het letsel tussen beide groepen. De meeste wervelfracturen treden op als gevolg van een verkeersongeval, een val van hoogte, een sportongeval of kindermishandeling. Bij de opvang van een kind dat wordt verdacht van een letsel van de wervelkolom, gelden dezelfde principes als voor een volwassene. Beeldvormende diagnostiek vindt plaats door middel van conventionele röntgendiagnostiek, computertomografie en/of magnetic resonance imaging. Wervelfracturen bij kinderen worden doorgaans hetzelfde behandeld als bij volwassenen. Ongecompliceerde stabiele fracturen zonder neurologische afwijkingen kunnen conservatief worden behandeld met bedrust gevolgd door houdingscorrectie met behulp van een orthese. De meeste instabiele fracturen zonder neurologische afwijkingen kunnen eveneens conservatief worden behandeld, maar met een langere periode bedrust. Indicaties voor chirurgische stabilisatie, eventueel in combinatie met decompressie van het spinale kanaal, betreffen letsels die niet kunnen worden gereduceerd en gestabiliseerd met conservatieve maatregelen en letsels met progressieve neurologische uitval. Gezien de sterke potentie tot remodellering bij kinderen met een wervelfractuur komt progressieve spinale deformiteit niet vaak voor, tenzij er sprake is van een luxatiefractuur of neurologische afwijkingen na het trauma. Letsel van de wervelkolom gaat vaak gepaard met schedel-hersenletsel, extremiteitenletsel en intrathoracaal en intra-abdominaal letsel, wat niet zelden de prognose van de patiënt bepaalt. Wij beschrijven vier kinderen met een of meer wervelfracturen die wij in ons ziekenhuis hebben behandeld. Tevens geven we een overzicht van de literatuur over fracturen van de thoracolumbale wervelkolom bij kinderen.

Instabiele comminutieve distale radiusfracturen worden frequent behandeld met open repositie en interne fixatie met behulp van een plaatosteosynthese. Hierbij geeft een volaire ten opzichte van een dorsale plaatfixatie een kleiner risico op dorsale wekedelenschade. De incidentie van een zeldzame complicatie van de distale radiusfractuur, een ruptuur van de extensor pollicis longuspees, lijkt echter te zijn toegenomen bij het gebruik van volaire plaatosteosynthese. De mogelijke oorzaak hiervan is beschadiging van het derde extensorcompartiment veroorzaakt tijdens het boren of door protrusie van schroefpunten. Onze casus betreft een 35-jarige man behandeld met volaire plaatosteosynthese wegens een distale radiusfractuur, die enkele maanden daarna een peesruptuur van de extensor pollicis longus kreeg. Aan de hand van deze casus bespreken wij de etiologie en literatuur van extensor pollicis longuspeesrupturen bij distale radiusfracturen behandeld met een volaire plaatosteosynthese.

Hoekstabiele schroeffixatie heeft zich gaandeweg een plek veroverd binnen de operatieve fractuurbehandeling. Allereerst was er de Point Contact Fixator (PC-Fix, niet meer in gebruik), vervolgens het Less Invasive Stabilization System (LISS) en nu is er de Locking Compression Plate (LCP). Om de gebruiker bij te staan is een volumineus boekwerk verschenen van AO-publishing. Het boek telt 888 pagina’s, 800 tekeningen, 2280 foto’s en röntgenopnamen. Daarbij wordt een cd-rom geleverd met animaties en video’s. Dit is tot nu toe het meest complete werk over het hoekstabiele concept. Hoofdredacteurs zijn Robert Frigg en Michael Wagner, uitvinders van de ‘LCP-combi-hole’.

Mediale collumfracturen zijn veel geziene fracturen in de traumatologie. Zij hebben echter een lage incidentie bij jonge patiënten. Deze casus beschrijft het peroperatief afbreken van een kirschner (K)-draad bij een jonge patiënt tijdens een behandeling met gecanuleerde heupschroeven vanwege een mediale collumfractuur. Aan de hand hiervan kan een aantal veiligheidsoverwegingen voor gebruik van dit materiaal worden gegeven: regelmatige controle onder doorlichting, tijdige signalering van weerstanden, het recht plaatsen van de boor over de K-draad, zorgvuldige reiniging van gecanuleerde instrumenten en het eenmalig gebruik van de K-draden.