Over systeemtheorie, systeemtherapie en constructivisme: een reactie op Rijnders en Nicolai (1992)
Tóm tắt
De systeemtheorie heeft als uitgangspunt dat kennis van een object het best kan worden verkregen door gehelen ten opzichte van de omgeving af te grenzen en de interacties tussen de samenstellende delen te onderzoeken. Deze gehelen worden systemen genoemd. Aan een systeem worden een structuur (de samenstellende delen) en een organisatie (de interacties tussen de samenstellende delen) onderscheiden. De organisatie bepaalt de herkenbaarheid van een systeem. Levende systemen ondergaan in interactie met hun omgeving voortdurende structuurveranderingen. Het gedrag van een systeem wordt bepaald door de structuur, voor zover de organisatie dit toelaat, op straffe van desintegratie van het systeem. Dit beginsel vloeit voort uit de ‘structurele koppeling’ die geacht wordt te bestaan tussen het systeem en zijn omgeving (Maturana,).
Tài liệu tham khảo
Anderson, H., & Goolishian, H.A. (1988). Human systems as linguistic systems: preliminary and evolving ideas about the implications for clinical theory. Family Process, 27, 371–393.
Anderson, H., & Goolishian, H.A. (1990). Beyond cybernetics: comments on Atkinson and Heath's ‘Further thoughts on second–order family therapy’. Family Process, 29, 157–163.
Anderson, H., & Goolishian, H.A. (1992). Strategy and intervention versus nonintervention: a matter of theory? Journal of Marital and Family Therapy, 18, 5–15.
Cauffman, L. (1992). Radicaal constructivisme: theoretisch keurslijf of klinische bevrijding? Voordracht gehouden op de conferentie ‘NVRG in Beweging’ op 15 mei 1992 te Amersfoort.
Maturana, H., & Varela, F.J. (1988). De boom der kennis . Amsterdam: Contact.
Mooij, A.W.M. (1988). De psychische realiteit: over psychiatrie als wetenschap. Meppel/Amsterdam: Boom.
Rijnders, P.B.M., & Nicolai, N.J. (1992). Systeemtheorie en systeemtherapie: een paar apart. Tijdschrift voor Psychotherapie, 18, 70–87.
Vries, G. de (1984). De ontwikkeling van wetenschap. Groningen: Wolters–Noordhoff.
Zwaal, P. van der (1990). Het narratieve paradigma in de psychoanalyse. In F. Ankersmit, M. Doeser & A. Varga (red.), Op verhaal komen: over narrativiteit in de mens– en cultuurwetenschappen (pp. 36–62). Kampen: Kok–Agora.